Şiirler

Kemal Beyatlı, hayat çizgisiyle bir şekilde Türkmen milletinin yaşamını ve çektiği acıları yansıtmaktadır. Kemal Beyatlı, edebiyatın birçok dalında eserler vermiş; edebi serüvenine şiirle başlayarak roman, hikâye ve tiyatro türlerinde de yapıtlar kaleme almıştır. Beyatlı, Irak Türkmen edebiyatını Türk dünyasına tanıtma görevini üstlenmiş, farklı türlerde yazdığı eserlerle Türkmenlerin zorlu yaşam koşullarını ve tarihsel mücadelelerini anlatmıştır. Şairi derinden etkileyen olaylardan biri ağabeyinin tutuklanıp işkence görmesi ve daha sonra ona verilen ilaçların etkisiyle hayatını kaybetmesidir. Cemal’in vefatını çok güzel bir şiirle belgeleyen Kemal, gerçekleri ve acıları anlatarak dikkatleri o bölgede olup bitenlere çekmeye çalışmış ve durum gereği sürekli karamsar bir hava yansıtmaya çalışmış. Buna bir benzer durumda olan “Ben Yaşamayı Sevmiştim” şiirinde de aynı karamsar hava devam etmiş ve toplumun acılarına tercüman olmaya çalışmış. Kemal Beyatlı’nın edebi kimliği daha fazla hikâyecilik...

Ayrılmayan Dost   dur biraz, sen bekle, dedim yalnızlığa yola çıktım, sana doğru gürültü patırtı alabildiğine şehri kaplamıştı hiçbirini duymuyordum gözlerim yolun sonuna kilitlenmiş, sana geliyordum yürüdüğüm sokaklarda pencerelerin kenarına dizilen saksılardaki çiçekler umut kokularını habire yollara serpiyorlardı bir hoş olmuştu sokaklar sevdiğin şarkıları mırıldanmaya başladım uçarcasına yürüdüm nedense git gide yol uzadı ufuk siyah çadırını germeye başladı dizlerimde derman tükendi peşimden koşarak gelen birini duydum koluma girdi. bir baktım dostum YALNIZLIK! *-*

O Bakış Öyle bakma yavrucuğum Bu bakışlara bütün şarkılar, türküler diz çöker Hatta şiirler Bakma öyle ne olur Erir bütün duvarlar Kim ki yürek parçalanmaz bu bakışına Teneşire uzanır gibiyim bu bakışa Ah, bu bakışlar kaç cam parçasını yutmuş Dilini kanatan kaç usturayı yutkunmuş boğazın Sen suskun Sigara dumanı da suskun Damarlarım kabardı ağzım burnum kanıyor Bakma böyle Teneşire uzanıyorum *-*

Biz insanız ya Kavgadır her halimiz Hayatta geri dönüşü olmayan bir tek veda vardır! Onunda zamanı gelmedi henüz

Biraz ben biraz sen Biraz mazi Biraz da Kerkük oldu mu Dörtlüyü tamamlıyoruz ağa

Bu mevsim de kuraklık vurdu her yeri Sen yoksun diye Ardıç, Erguvan ağaçları bile dayanırlığını kaybetti İşte ben de öyle çat kırılıyorum

Senin tablonu kim çizecek Picasso'da öldü Renkleri tutturamazlar buruk gülüşüne Hangi usta dalabilir gözündeki siyaha Kerkük, yazgın bu Senin için sürülen her fırça döner aha

belki değil kesin olan Kerkük huylu oluşundandır

Arkada altmış yılı serip durmuşum Dikenli yatakla yüzdüm ummanda Yelken teslim olmuş rüzgâra Boşuna çırpınmışım Bunca yıl kudurmuşluğum boşuna

Bak yeter Giydirmeliyiz odanın lambasına Cemal Safi’nin örtüsünü Sonra Cemal Süreyya ile bir kaşık okyanusta boğulmak Ne güzel olurdu demi?